Walka o siebie

Zastanawialiście się kiedyś w jakim miejscu swojego życia właśnie jesteście? Mnie właśnie to dopadło. Z resztą nie po raz pierwszy. Trwa u mnie ciągle "tydzień" porządkowania, ponieważ mam baaaaardzo dużo rzeczy. kiedy wyprowadzałam się z wynajmowanego z mężem mieszkania musiałam zabrać wszystko z dwupokojowego miejsca do mojego jednego pokoju... więc nie są to jedynie ciuchy czy kosmetyki, ale również świeczki, książki i różne różności, które się uzbierały, a których on nie zabrał.

Zastanawiałam się również nad tym czego do tej pory dokonałam... Oprócz wykształcenia i Kubusia to raczej nic. Szczerze mówiąc lekko mnie to podłamało, bo w wieku 29 lat inni mają pełne rodziny, pracę z której są ogromnie zadowoleni, awansują, a druga kochająca ich połówka wspiera we wszystkim - tak wiem to dość wyidealizowany świat i wyobrażenie. Każdy stwarza pozory, że u nich "w domu" jest sielanka, a jak przyjdzie co do czego to wychodzi szydło z worka... z reszta jak u mnie w małżeństwie. Nikt nawet z rodziny wie wiedział, ze kłócimy się nawet o nieposłodzoną kawę, że miałam awantury o cokolwiek, że czułam się poniżana i na każdym kroku wszystko źle robiłam. Na szczęście uwolniłam się od tego...choć nie na papierze, ale liczę, że już niedługo :) Z drugiej strony jeśli jesteście w związkach partnerskich i macie czasem "ciche dni", czy kłócicie się (ale nie na każdym kroku) tylko po prostu jak to w związkach partnerskich bywa czy w małżeństwach.. doceńcie drugą osobę. Doceńcie, ze macie nawet się z kim kłócić, bo inni pozostają sami. Później zasypiacie obok siebie, przytulacie itd... Inni jeszcze tego nie mają, ale nieustannie o to walczą :)

Jeśli chodzi o pracę... Zaraz po pierwszych studiach pracowałam w hotelu. Był to trzygwiazdkowy hotel znanej sieci. U nas w mieście wtedy nie było lepszego. Praca baaaardzo ciekawa (stanowisko recepcjonistki). Fantastyczni ludzie, którzy wnosili w Twoje życie oprócz ambicji, powiew świeżości i chęci do tego co robisz. Motywacja kierownika była mocno dołująca, bo zrzucał na wszystkich swoje obowiązki, a sam szukał naszych potknięć i kablował dyrektorowi hotelu. Na szczęście dyrektor miał swój rozum i tylko słuchał, ale wiedział, że człowiek jest omylny, a my jesteśmy zgranym zespołem i nikt nas nie ruszy :) Codziennie działo się coś innego. Różnego rodzaju konferencje, spotkania, spendy, kibice, wesela, uroczystości, ludzie z pierwszych stron gazet czy "celebryci" (cudne słowo hahahah). Jeździliśmy na szkolenia po całej Polsce, mieliśmy baaardzo tanie noclegi w Naszych sieciowych hotelach... pokój dwuosobowy w pięciogwiazdkowym hotelu to koszt 50,-pln więc spędzaliśmy urlopy gdzie się da :) Jeździło się na kilka nocy to tu to tam :) Niestety wszystko się skończyło kiedy ogłoszono, że Naszym hotelem zainteresowane są prywatne ręce. Fuzja była zgrana w czasie z obroną mojej magisterki, po której dwa dni później siedziałam w samolocie i leciałam za granicę. Kiedy wróciłam szukałam pracy w nieruchomościach. Planowałam wtedy Studia Podyplomowe z Wyceny Nieruchomości. Niestety ukończenie ich wiązało się z praktykami na które bardzo ciężko było się dostać (zamknięte środowisko, więc bez znajomości nikogo do kręgu nie wpuszczali) oraz egzaminem państwowych, gdzie zdawalność wynosiła 10-15 %. Można? Można! Zaczęłam szukać pracy jakiejś.. wierząc, że jeśli coś znajdę to tak właśnie ma być i na stanowisku się ukierunkuję... Jaka ja byłam naiwna haha Dostałam się do państwówki... branża medyczna... lekarze, którzy wyżej sra** niż d*** mają. Pracuję w pionie administracyjnym więc z naszymi mam mało wspólnego, ale za to jak już są to traktujemy się bardzo konkretnie. Moje stanowisko to śmietnik (jak ja to nazywam)...po trochu z hotelarstwa, bhp, księgowości itd. Różne różności. Na szkolenie Cię nie wyślą jeśli sam sobie niczego nie znajdziesz, a jak znajdziesz to będą pytania na co Ci to? To nie Twoja specjalizacja itd. Jednym słowem utknęłam tam i nie chętnie wrócę. Tak wiem. Wszyscy mówią, że w Polsce nie ma pracy.. Ja zawsze mówiłam, że praca jest tylko ludzie mają wyimaginowane oczekiwania w stosunku do niej. 

Dlatego będąc na macierzyńskim chcę wziąć się w garść i zacząć w końcu żyć. Iść do przodu. Ambitnie. Stawiać sobie nowe cele.

Obecnie nawet prywatnie stoję w miejscu. KTOŚ 350 km ode mnie... więc sama nie jestem, ale samotna owszem z małymi przerywnikami. Nie wiem co z tego będzie. Zależy mi na nim, ale prosić się nie będę. Mój czas też leci, a zegar biologiczny tyka hahahaha (bo chcę jeszcze jednego małego skrzata :) )... Ale wiecie do jakich najgorszych wniosków dochodzę?? MARNUJEMY NASZ NAJLEPSZY CZAS. Jestem mu wdzięczna, ze był przy mnie w bardzo ciężkim okresie mojego życia - myślę tu o ciąży, bo zjawił się w czwartym miesiącu i dbał o mnie na odległość. Teraz ma coraz mniej czasu, coraz bardziej zmęczony jest itd. A mój czas leci. Podchodzę do tego egoistycznie? Może. Ale czasem nie mam siły inaczej. 

Dlatego głowa do góry i trzeba iść do przodu. Ja i Kubuś jesteśmy najważniejsi :)