I koniec

Rozmawiałam z moim KTOSiem... Już nie moim... Jest cholernie ciężko... Nie sądziłam, że będzie aż tak. Cały dzień przy rozmowie płakałam. Teraz płacze pisząc to... Pokochałam Go naprawdę.

Kiedy dawca mnie zostawił... mówiłam, że nie zaufam już nikomu. Już nikomu nie uwierzę. Pojawił się On. Też po przejściach. Potrzebowaliśmy siebie. Tworzyliśmy jedno. Lubiliśmy to samo, czytaliśmy sobie w myślach (tak można czytać sobie w myślach :) ), rozmawialiśmy całymi godzinami czy to na Skype czy przez tel. Kiedy byłam w ciąży i przyjechał, pojechaliśmy do centrum handlowego... w tłumie w cudowny sposób się mną opiekował. Osłaniam ręką brzuszek. Czułam się naprawdę wyjątkowo. Wiedziałam, że nie jestem sama. Mógł jechać te kilkaset km do siebie. Nie robiło mi to różnicy. Wiedziałam i czułam, ze jest przy mnie. Przysyłał zdjęcia z pracy - to co robił, zdjęcia z okolicy, podobał mi się tamten kawałek ziemi. Były plany, że zamieszkamy razem, że będzie gospodarstwo agroturystyczne. Ja mieszczuch, na obrzeżach? Tak. Z Nim mogłam wszędzie. Byle był, byle mnie przytulał. 

Fakt, że z czasem było coraz mniej czasu na rozmowy, bo miał coraz więcej pracy. Ale czułam się bezpiecznie. Wiedziałam, że mnie nie zdradzi. Wiedziałam, że jest fair. 

Nigdy nie przypuszczałam, że to się skończy. NIGDY.

Boli mnie tylko, że nawet o Nas nie zawalczył. Mówił, że nie ma siły. Zrezygnował szybko. Boję się. Boję się, że następnego faceta jakiego spotkam na drodze... mogę nie kochać. Boję się, ze dla następnego nie mam już miejsca.

Czy będąc szczęśliwą z innym mogę Go nie kochać? Wiem, ze wchodząc w następną znajomość powinnam mieć umysł i serce czyste. Łatwo się mówi. Liczę, ze to przyjdzie z czasem. Naiwna? :(